Прамовы і інтэрв’ю
"Яны былі першымі". Навіцкі пра беларусаў на Алімпіядзе-1994
Роўна 30 гадоў таму, у 1994-м, у нарвежскім Лілехамеры адбылася гістарычная падзея не толькі для беларускага спорту, але і ў цэлым для краіны: менавіта тады зборная Беларусі ўпершыню выступіла на Алімпійскіх гульнях асобнай, суверэннай камандай. Толькі два нашы журналісты працавалі на гэтых галоўных стартах чатырохгоддзя, і адзін з іх, легендарны каментатар, заслужаны дзеяч культуры Беларусі Уладзімір Навіцкі, ахвотна падзяліўся з карэспандэнтам БЕЛТА сваімі ўспамінамі пра тыя падзеі.
- Незабыўныя спаборніцтвы! Гэта былі XVII зімовыя Алімпійскія гульні і праходзілі яны з 12 па 27 лютага. У шасці відах праграмы разыгрываўся 61 камплект медалёў, а прэтэндавалі на іх 1737 атлетаў з 67 краін. У выніку на п'едэстал падымаліся спартсмены з 22 дзяржаў. Даволі ганаровае 15-е месца ў камандным заліку занялі нашы землякі, якія тады, тры дзясяткі гадоў таму, сталі ўладальнікамі дзвюх сярэбраных узнагарод. Вядома ж, пра іх я абавязкова раскажу, але крыху пазней.
Беларусь на той Алімпіядзе прадстаўлялі 33 спартсмены. Зразумела, эмоцыі, жаданне выступіць як мага лепш перапаўнялі ўсіх. І падставы для аптымізму, паверце, былі, паколькі некалькі нашых алімпійцаў ужо мелі медалі і Алімпійскіх гульняў, і чэмпіянатаў свету, і мелі поспехі ў розыгрышах Кубкаў планеты. Дарэчы, у першы і ледзь ці не апошні раз амаль усе члены каманды разам прыляцелі на галоўныя старты. Амаль - таму што толькі фігурысты-танцоры Таццяна Наўка і Самвэл Гезалян дабіраліся ў Нарвегію з ЗША, дзе яны жылі і трэніраваліся (у іх, дарэчы, у Лілехамеры было 11-е месца).
Цырымонія адкрыцця Гульняў прадаўжалася больш за чатыры гадзіны і аказалася адной з самых доўгіх у гісторыі. Дзяржаўны сцяг Беларусі нёс біятланіст Яўген Рэдзькін, які на два гады раней на Алімпіядзе ў французскім Альбервілі ў складзе зборнай СНД сенсацыйна выйграў індывідуальную гонку. Калі не падводзіць памяць, спачатку ў якасці сцяганосца разглядаўся наш самы тытулаваны алімпіец, з якім і ў 1994-м былі звязаны вялікія надзеі, Ігар Жалязоўскі, але замена адбылася і таму, што канькабежцы жылі не ў алімпійскай вёсцы, а ў Хамары (да яго 60 км), а, магчыма, нейкія прымхі адыгралі сваю ролю. Дагэтуль існуе меркаванне, што далёка не заўсёды за гэтай ганаровай місіяй ідуць высокія вынікі ў спаборніцтвах. Рэдзькін, дарэчы, у Лілехамеры ўдзельнічаў у адной гонцы, індывідуальнай, і заняў у ёй толькі 53-е месца...
Акрамя мяне, з беларускіх журналістаў на гістарычных для нас Гульнях працавала яшчэ толькі Алена Данільчанка з "Физкультурника Беларуси". Акрамя падрыхтоўкі матэрыялаў для роднай газеты, яна цудоўна дапамагала мне ў стварэнні відэафільмаў. Тады даўно ўжо прывычных цяпер тэлетрансляцый з Алімпіяд не было, а занатаваць знакавыя для краіны старты, вядома ж, трэба было абавязкова. Вынікам работы нашага дуэта сталі тры саракахвілінныя праграмы "Рэха Алiмпiяды", якія аператыўна выйшлі ў эфір на тэлеканале "Лад". Настаўнік беларускіх вадналыжнікаў Віктар Наважылаў даў мне паўпрафесійную відэакамеру, а здымаць я і ўмеў, і любіў. Алена Міхайлаўна вельмі паспяхова выступіла ў ролі інтэрв'юера і мы пагаварылі практычна з усімі членамі нашай невялікай дэлегацыі.
Цяпер самы час прыгадаць і пра беларускіх медалістаў Гульняў. Вельмі драматычнай атрымалася развязка жаночай спрынтарскай біятлоннай гонкі. У падагульняючым пратаколе прызёры размясціліся ў мікраскапічным інтэрвале ў адну цэлую і дзве дзясятыя секунды! Пераможца - канадка Мірыям Бедар апярэдзіла на 1,1 секунды беларуску Святлану Парамыгіну, якая, у сваю чаргу, выйграла ва ўкраінкі Валянціны Цэрбэ адну дзясятую секунды. Уяўляеце? А яшчэ літаральна за некалькі метраў да фінішу ўпала Іна Шэшкіль з Казахстана, якая лідзіравала...
Два вялікія спрынтары-канькабежцы - беларус Ігар Жалязоўскі (бронзавы прызёр АГ-1988, шасціразовы чэмпіён свету ў спрынтарскім мнагабор'і) і амерыканец Дэн Джэнсен (неаднаразовы чэмпіён і рэкардсмен свету) - былі на той Алімпіядзе галоўнымі фаварытамі на спрынтарскіх дыстанцыях. Вечныя сапернікі на "пяцісотцы" не бліснулі, паказаўшы адпаведна дзясяты і восьмы рэзультаты. І можна ўявіць, з якой вялізнай матывацыяй выходзілі яны на старт у два разы большай дыстанцыі! Свой забег аршанец выйграў з новым алімпійскім рэкордам. Але пратрымаўся ён каля трох мінут, ужо ў наступным забегу і гэта дасягненне, і сусветны рэкорд пабіў Джэнсен, які палепшыў рэзультат беларуса на дваццаць дзевяць сотых секунды і стаў алімпійскім чэмпіёнам. Жалязоўскі заваяваў серабро.
Яшчэ ў трох відах праграмы нашы землякі спыніліся за крок ад п'едэстала, заняўшы чацвёртыя месцы. Вось так было 30 гадоў таму. Гэта было нядаўна, гэта было даўно.
версія для друку
зрабіць стартавай
дабавіць у выбранае